Geduld en samenwerking worden op de proef gesteld.
De Texelrunners deden begin juni voor de zesde keer mee aan de Roparun, een estafetteloop van ongeveer 530 kilometer van Parijs naar Rotterdam. Het team van Texel bestond dit jaar uit 23 deelnemers, onder wie acht hardlopers. Het geheel stond onder regie van teamkapitein Jan Nico van der Ploeg. Mikel Knippenberg ging mee met de groep en tekende voor Runner’s Worldonderstaand verslag op.

Maandagmorgen 5 juni, doorkomst Bergen op Zoom
‘Daar komen de Texelrunners. Inmiddels een vertrouwd team bij de Roparun. Ze moeten de boot nog halen vanavond, dus ze zetten er stevig de sokken erin. Het is nog een klein stukje naar de Coolsingel, dus mannen zet ’m op! Bèèèh,’ schreeuwt de speaker bij de doorkomst in Bergen op Zoom op maandagmorgen 5 juni rond 06.30 uur.
Het plein midden in het centrum staat al vol met mensen, bellenblaasmachines en ook de fanfare ontbreken niet. Het is de laatste dag van de Roparun. De Texelrunners zijn al vanaf zaterdagavond hardlopend onderweg vanuit Parijs Le Bourget. De finish is in zicht.

Zaterdagavond 3 juni, start Roparun in Parijs Le Bourget
Volgens plan, om precies 19.42 uur starten de Texelrunners samen met het team van de Technische Unie onder de startboog van de Roparun. Het is veteraan Jan Frederici die voor ons het spits afbijt. Hij gaat er als een raket vandoor. Het eerste gedeelte is vrijwel geheel run-bike-run door Saint Denis en voor je het weet sta je buiten Parijs in het open landschap. De deelnemers van de Roparun duiken de eerste nacht in en de sfeer onderweg is zeer goed. Als navigatiemiddelen hebben we een tablet, een TomTom en een GPS met de fietsroute in de begeleidende bus. Daarnaast is er het befaamde routeboek, waarin de hele route van de Roparun uitgeschreven staat.

Verboden
Al in het eerste dorpje worden ons geduld en onze samenwerking op de proef gesteld. ‘Oké Leen (navigator Leen den Braven, red.), we staan nu op een rotonde en op alle borden staat verboden in te rijden. Volgens de tablet moet ik rechtdoor, maar dat kan niet. Waar moet ik naartoe? Ik rijd wel terug naar die kerk,’ zeg ik hardop achter het stuur. Na een aantal omzwervingen door Fontenay-en-Parisis komen we na een klein kwartier weer op de route uit. Het gevolg is dat onze loper Martien Witte, vijf in plaats van één kilometer, heeft gelopen. We besluiten hem te sparen bij de volgende loperswissel. Na de doorkomst van het donkere bos Forêt Dominiale d’Ermenonville komen we bij het eerste wisselpunt Fontaine-Chaalis, waar het andere loopteam het zal overnemen. We komen hier rond 22.30 uur aan. ‘Wie wil er tosti’s of een kopje koffie? We hebben ook warme bouillon voor de liefhebbers,’ schalt het door de donkere nacht. Verzorgers Ans en Bea hebben er zin in. Dat is mooi. Bij het wisselpunt blijkt dat we een tijdstraf van twee minuten hebben gekregen, omdat de hoofdbus door een dorpje reed waar dat niet was toegestaan. ‘Twee minuten op drie dagen is natuurlijk niets en al zeker niet omdat we het doen voor een goed doel,’ denk ik nog. Met een gemiddelde van meer dan dertien kilometer per uur lopen we inmiddels ruim voor op ons tijdschema.

Het blauwe uur
Ons team kan even rusten in de grote bus, als we ons verplaatsen naar het volgende wisselpunt in de donkere, met sterren verlichte Franse nacht. Dit wisselpunt bevindt zich nabij Coudun. Om 02.00 uur nemen wij het stokje over voor een tocht richting Beavais-en-Vermendois nabij Saint Quentin. We horen allerlei vogels, zien de heldere maan en maken het blauwe uur mee, zo mooi beschreven in het gelijknamige boek van Hans Koeleman. Jan Frederici geeft ons onderweg een korte cursus sterrenkunde. ‘Hopelijk hoeven we niet terug te vallen op de sextant,’ grappen we. ‘U staat met het busje half op de weg, dat mag niet,’ klinkt het opeens. Een motorrijder van de organisatie staat naast ons en tikt op het raam. Hij geeft ons een waarschuwing. Iedereen is gelijk weer scherp. ‘De regels zijn er voor de veiligheid van de lopers en die moet je naleven,’ klinkt het in de donkere nacht. Na de ontmoeting met de motorrijder blijft het looptempo stabiel en rond 06.45 uur komen we bij het wisselpunt aan. Hier kan iedereen bijtanken, even naar het toilet en neemt het andere team het weer over. De eerste nacht van de Roparun zit er voor ons op.

Deegroller
‘Voor de liefhebbers hebben we gebakken eieren met spek,’ schalt het door de Franse ochtend. Wat een verwennerij. Inmiddels laten de lopers en de fietsers zich heerlijk masseren en ik maak een korte wandeling naar het dorpje. Vorig jaar was hier nog een markt op zondagmorgen. Van de masseurs krijgen we een deegroller mee om onderweg de spieren van de lopers te masseren. Loper Ger Vlaming maakt hier dankbaar gebruik van. Nadat alles is ingepakt, vertrekt de hoofdbus richting Bertry, waar altijd een groot feest wordt gehouden tijdens de Roparun.

Zondagochtend 4 juni, steunpunt Bertry
In Bertry is verse HEMA-worst en soep te krijgen voor alle deelnemers. ‘We houden hier even een korte pauze van een half uur met het gehele team, omdat we ver voor liggen op ons tijdschema. Als we zo doorgaan zijn we om 10.30 uur al op de Coolsingel. Dan moeten we helpen met opbouwen,‘ grapt Jan Nico. Achteraf een goede keuze omdat we nu ook even kunnen bijpraten met ons andere loopteam. In Bertry is er ook een mogelijkheid om te douchen. Rond 11.00 uur vervolgen we onze weg richting de grens met België: Quievrechain. Het is inmiddels zéér zonnig geworden en de lopers lopen door een karakteristiek golvend Frans landschap. Alleen de zonnebloemen ontbreken nog. Onderdeel van de route is de kasseienstrook nabij het plaatsje Saint-Python over de Chemin Nungesser. Een stukje kasseien dat niet zou misstaan in de wielerklassieker Parijs-Roubaix.

Stroop
Het valt op dat het Franse publiek langs de route de deelnemers van de Roparun zeer enthousiast aanmoedigt. Rond 15.30 uur komen we aan in Quievrechain, het volgende wisselpunt. Tijd voor een pannenkoek met stroop en een bezoek aan de lokale McDonald’s. In mijn beste Frans vraag ik het Franse McDonald’s-meisje om een milkshake aardbei. ‘Je voudrais un milkshake aux fraise.’ Dat is weer eens iets anders dan sportdrank. Heerlijk na zo’n warme dag in de auto. Bij terugkomst vraagt een Fransman wat wij in hemelsnaam aan het doen zijn. Opnieuw wordt mijn Frans getest. Ik leg hem uit dat we geld inzamelen voor onderzoek naar kanker en alles wat daarbij komt kijken om het leven van patiënten en naasten makkelijker te maken. ‘Le but de la Roparun est de recueiller des fonds pour la recherche sur le cancer (…),’ antwoord ik, zoekend naar woorden. Hij begrijpt het gelukkig en wenst ons succes.

Speciaalbieren
Hierna verlaten we Frankrijk en zetten koers naar België, het land van de speciaalbieren. Ergens op de kaarsrechte weg tussen Edingen en Eizeringen is ons volgende wisselpunt. ‘Dat biertje stellen we uit tot de finish. Voor de mensen die trek hebben is er net als vorig jaar pasta met Piri Piri,’ klinkt het langs de Belgische landweg. Dat de Piri Piri precies op het juiste moment komt leidt geen twijfel. Zelfs Belgische buurtbewoners kijken verlekkerd naar het lopersmaal. Een beetje extra peper kan geen kwaad voor zowel de lopers als de begeleiders. In het andere loopteam blijkt na aankomst de sfeer te zijn omgeslagen vanwege een blessure van Richard Bijpost. Het lijkt erop dat hij een zweepslag heeft gekregen in een kuit en niet verder kan. Tijdens het wisselen zie ik zijn super teleurgestelde, van pijn vertrokken gezicht. Gelukkig kan chauffeur Maikel van der Gracht hem overnemen/vervangen. Veel praten kunnen we niet, want wij gaan gewoon door. The show must go on. Net na etenstijd, een uurtje of 19.30 uur, vervolgen we onze tocht door prachtige Belgische dorpjes richting Dendermonde. De weg is in eerste instantie kaarsrecht. Vele doorkomstplaatsen in België dingen mee om de titel Roparunnersstad en teams worden als echte helden aangemoedigd.

Steken vallen
Na een voortvarend begin gaat het vlak voor Asse toch mis. De route van de tablet geeft aan dat we rechtdoor moeten, terwijl de TomTom aangeeft dat we naar Borch Lombeek moeten. ‘Meneer, dit jaar gaat de Roparun niet langs onze woning,’ laat een Belg langs de route ons weten. We weten genoeg en draaien om. Na een inhaaltocht zien we onze fietsers en loper weer in beeld. De blik van loper Ger Vlaming spreekt boekdelen, maar ja, soms laat je weleens steken vallen. Vlakbij Schepenijsel en Affligem is alles weer onder controle. Hierna volgt een zeer gemene klim van de Putberg vlak voor Asse. De Putberg is een steile kasseienklim van 700 meter die het uiterste vergt van lopers, fietsers en zelfs volgauto’s. Vanaf Asse is de route van de Roparun weer als vanouds. Plaatsjes als Opwijk, Eeksken, Opstal, Sint-Gilles en Dendermonde dragen bij aan de Roparun-legende. Wat altijd opvalt is hoeveel keer het spoor in België wordt overgestoken. Bij het oversteken van het spoor knippert het sein altijd één keer en daar raak ik altijd van in de war. Toch betekent dit dat er géén trein aankomt en het veilig is om over te steken.

Allez, allez, allez
Langs de route door België staan talloze vuurkorven, wordt gebarbecued, juichen de kinderen én de volwassenen. Dit zegt iets over de betrokkenheid van de Belgen, die elk jaar weer geweldig is. De teams krijgen van alles aangereikt: van wijn, bier, broodjes gehaktbal, watermeloenen tot koffie. Vooral de doorkomst in Dendermonde spant de kroon. Alsof ze al weten dat we eraan komen. ‘Daar heb je ze weer, die Texelrunners. Jullie moeten wel doorlopen anders missen jullie de boot. Allez, allez, allez,’ galmt het over de Grote Markt. ‘Arme Jan Frederici,’ denk ik nog. Hij moet samen met de fietsers over het podium in Dendermonde en wordt ontvangen als held. Terecht. Inmiddels is het rond 23.00 uur, hebben we 355 kilometer afgelegd en snakken we naar een paar uurtjes slaap. De Coolsingel komt langzaam dichterbij. In Dendermonde neemt het andere loopteam het over. Zij gaan via Zele richting Antwerpen en dan nemen wij het nabij Putte en de Nederlandse grens weer over. Tijd om even te gaan liggen. ‘Bzz. Bzz. Bzz,’ dat is de wekker om 03.00 uur op maandagmorgen. Dat waren mijn eerste uurtjes slaap sinds zaterdagmorgen 06.00 uur. Dat is ook de Roparun, het hoort bij het avontuur. We staan inmiddels op een parkeerplaats in Putte en ons kampement komt langzaam tot leven.

Maandagmorgen 5 juni, Putte, Ossewood, finish Rotterdam
Rond 04.00 uur ’s ochtends worden onze lopers en fietsers gemasseerd door Irene Drijsten en Michelle van Bennekom. Op de achtergrond klinkt We are the champions van Queen en The Final Countdown van Europe. ‘We’re leaving together, but still it’s farewell. And maybe we’ll comeback to earth, who can tell?’ Unieke momenten tijdens de donkere nacht van de Roparun. Wanneer om 04.15 uur het andere loopteam aankomt, zit de sfeer er goed in. Vooral loper Coen Schoonheden vertrekt als een speer richting Woensdrecht. Op een bankje in de bossen nabij het vliegkamp heeft hij zelfs even tijd om tussendoor zijn compressiekousen aan te trekken. ‘Ik heb er een goed gevoel bij, dus dan kan ik ze maar beter aantrekken. Misschien brengen ze geluk.’ Hierna volgt de altijd spectaculaire doorkomst van Ossendrecht. Voor de gelegenheid speciaal omgedoopt tot Ossewood. Hier worden de lopers ontvangen als echte Hollywoodsterren en dat al om 05.00 uur ’s ochtends. Ossendrecht is al 26 jaar een doorkomstplaats van de Roparunkaravaan en herdenkt dit jaar één van de grote krachten achter de doorkomst: Gerhard Schür, die begin dit jaar overleed.

Run-bike-run
Na Ossendrecht volgt de doorkomst over de Grote Markt in Bergen op Zoom. Altijd weer een kippenvelmoment. Hierna gaat het via Steenbergen naar wisselpunt Dintelmond, waar we rond 08.45 uur aankomen. Vanaf Dintelmond worden beide loopteams samengevoegd en gaat het richting de Coolsingel. Deze etappe kenmerkt zich vooral als run-bike-run stuk. De lopers passeren Numansdorp, Klaaswaal, Oud Beijerland, Heinenoord, Barendrecht en komen dan aan op de eerste officieuze finish aan het Wilhelminaplein nabij de Kop van Zuid in Rotterdam. De Texelrunners finishen hier rond 13.30 uur na 41 uur, 43 minuten en 4 seconden met een gemiddelde van ruim 12,6 kilometer per uur. We kunnen trots zijn.

Tekst en foto's: Mikel Knippenberg