Roparun 2023 - Een lach en een traan…

Ruim drie weken voor de Roparun overleed Didi, de moeder van vriend, loopmaat en mede-Roparunner Arnold aan de gevolgen van kanker. Hij twijfelde of hij wel mee zou gaan met de Roparun, maar hij was er. Voor zijn moeder. Zijn moeder heeft voor haar overlijden nog een aantal weken in het hospice op Texel doorgebracht, een goed doel dat de Roparun ook ondersteunt. Maar hij deed ook mee voor zijn vader, die een half jaar eerder overleed. Hij schrijft de naam van hun beiden op het wegdek. Onze chauffeur Ed schrijft de naam van zijn zoon Daan op de weg. En zo heeft iedereen een naam van een bekende of geliefde die hij mist op het wegdek geschreven. Zelf heb ik “pap” met het krijtje aan de weg toevertrouwd. Inmiddels is hij er al meer dan 30 jaar niet meer, nadat hij overleed aan de gevolgen van acute leukemie. Dit is het moment waarop je het teamgevoel het meeste voelt. Je voelt elkaars pijn en verdriet, maar ook elkaars steun door een knuffel of een arm om je heen.

Bezinning

We bevonden ons op dat moment op de ‘Laan van Bezinning’, een prachtige weg met veel bomen vlakbij Almelo. Het is bijna het einde van onze vierde etappe op een bloedhete zondagmiddag. Dat een lach en een traan vlakbij elkaar liggen blijkt een paarhonder meter verderop, wanneer we worden onthaald door de burgemeester van Almelo en een koor. Tijdens de etappe zijn we daarnaast door een koeienstal gelopen, maar ook door een hospice. Het zijn twee uitersten, maar dat is wat de Roparun zo mooi maakt.

Engelbewaarder

In totaal heb ik ruim 70 kilometer hardgelopen en stiekem ook nog ruim 40 kilometer gefietst. Niet alle stukken zijn met onze begeleidingsbus te bereiken, waardoor we sommige stukken met de andere loper mee moeten fietsen en om de kilometer wisselen. Slapen doe je dan weer een stuk minder, waardoor de vermoeidheid ook gaat meespelen. Soms lopen de spanningen daardoor even op. Maar slechte grappen, goede muziek van eigen bodem en sterke verhalen zorgen ook weer voor ontspanning. Want wie wordt er nou niet vrolijk van ‘Mon Amour’ van BZN, de grootste hits van Corry Konings of de Engelbewaarder. Gelukkig wordt er soms ook nog een beetje kwaliteitsmuziek gedraaid.

Houthandel

Ons team bestaat eigenlijk uit twee groepen, waardoor je de andere helft van het team alleen bij de wisselplekken ziet. Wij komen aan en zij vertrekken of wij lossen hen af na hun etappe. Zo kun je 24 uur per dag doorlopen met het team. Na onze start vanaf Vliegveld Twenthe zien we ze ruim 50 kilometer later weer bij een houthandel in Langeveen. Hier staat onze bus geparkeerd en mogen we van het toilet en douche gebruik maken. Onze masseuses staan klaar om ons te kneden en de macaroni is klaargemaakt door onze catering. Daarna duiken wij ons bed in en dit keer werd ik wakker op een boerenerf in de buurt van Emmen. Hier mogen wij ons andere team weer aflossen.

Molen

Wij lopen vervolgens het donker in en eindigen bij een prachtig verlichte molen in Ter Apel. Na kort in bed te hebben gelegen worden we wakker in Pekela. Hier staan de eerste Texelse fans ons aan te moedigen. Tijdens deze etappe zien we het weer licht worden en lopen we van Groningen terug naar Emmen in Drenthe. Ons andere team loopt op de warme zondagochtend van Emmen naar Hardenberg. Daar lossen wij hen af voor onze vierde etappe naar Almelo. Het aflossen is niet meer dan elkaar aantikken en het andere team vertrekt. In het begeleidingsbusje wordt gauw de voorraad eten en drinken voor onderweg aangevuld en kruipen een andere chauffeur en navigator achter het stuur. De loper en fietsers zijn inmiddels vertrokken en de andere lopers kruipen achter in het busje. We zien ons andere team dus amper.

Samen

In Almelo is er echter tijd gereserveerd om elkaar te zien en te spreken. We lopen dit jaar erg hard en ruim voor op schema. Een mooi moment om samen te genieten van de bami en een paar gebakken eieren. De koolhydraten en eiwitten moeten immers worden aangevuld. In Almelo kunnen we ook douchen bij de lokale brandweerkazerne. Heerlijk. Na een uurtje samen gaat ons B-team weer van start en lopen ze door de binnenstad van Almelo. Hier is het één groot feest. Vorig jaar liepen wij hier doorheen en stond het publiek rijen dik. Hun etappe eindigde vlak voor Zutphen en daar namen wij het stokje over.

Lichtpunt

Vorig jaar eindigde onze etappe na Zutphen, maar regende het en waaide het hard. Hierdoor waren alle festiviteiten in de stad afgelast. Dit jaar was het echter prachtig mooi weer en mochten we genieten. Langs de route stond om de meter een waxinelichtje in een jampotje en dit kilometers lang. Het werd donker, dus het was een prachtig mooi gezicht. Daarnaast waren er op verschillende plekken festiviteiten georganiseerd en was het gezellig druk op de terrassen in de stad. In het donker liepen we over de Veluwe richting Ede. Hier zitten toch nog wel wat venijnige klimmetjes in de route en steekt zomaar een wild zwijntje vlak voor ons over. Ergens op een boerenerf langs een N-weg stonden onze collega’s ons weer op te wachten voor de aflossing. Na een bak kwark kon ik eindelijk de slaap wel vatten en maakte ik een goede nacht . Voor Roparun-begrippen....

Zwaar

... want na drie uur slapen stond teamcaptain Maikel namelijk alweer naast mijn bed in de buurt van Tiel. Op dat moment wens je hem van alles toe, maar hij is wel de drijvende kracht achter ons team. Hij vangt ons op als de etappe erop zit en stuurt op ons op pad voor de volgende. Tijdens deze etappe zien we de zon weer opkomen, terwijl we over de Betuwe lopen. Wederom een prachtig stukje Nederland. De bovenbenen beginnen inmiddels wel een beetje tegen te sputteren. Dat laatste is overigens niet zo heel raar, aangezien mijn gemiddelde tempo onder de vijf minuten per kilometer ligt.

Bijna

De laatste etappe van ons team eindigt in Bleskensgraaf en daar worden we voor de laatste keer afgelost. Deze etappe is echter volledig run-bike-run. Er gaat geen begeleidingsbus mee. Wel stappen er een aantal andere teamleden op de fiets om mee te fietsen. Na een korte massage en wat eten wordt ons loopteam afgezet in de buurt van Ridderkerk. Vanaf hier gaan wij de laatste 20 kilometer volbrengen met alle lopers en fietsers. We lossen elkaar om de kilometer af. Arnold, debutant Gaime, Peter, Peter, Louise, Coen, Rick en ondergetekende hebben er allemaal ongeveer 70 kilometer opzitten. De fietsers Henry, Michelle, Emile en Marian hebben er zelfs ruim 250 kilometer per persoon opzitten.

Finish

De laatste kilometers voeren ons naar en door Rotterdam, de mooiste rotstad die er is. We lopen (en fietsen) langs De Kuip naar de Erasmusbrug. Hier is de officiële finish van de Roparun. Het weer is een stuk beter dan vorig jaar. Toen regende en waaide het, waardoor we zelfs een aantal teamleden hadden met onderkoelingsverschijnselen. Aan de voet van de brug voegde de rest van het team zich bij ons, zodat we gezamenlijk de Erasmusbrug over konden. Daarna werden we als helden onthaald op de Coolsingel door een grote menigte. Tussen deze menigte stond ook Nelli Cooman, voormalig sprintster en ambassadrice van de Roparun ons op te wachten. Zingend, springend en dansend gingen we gezamenlijk over de finish. Een jaar lang geld inzamelen en voorbereiden zit er weer op. Ik had het voor geen goud willen missen. Net als het welverdiende biertje in de bus terug.

Verslag: Ivo Huizinga
Foto's: Leden Roparunteam Texel