Mijn eerste Roparun vanuit Frankrijk

Mijn vierde Roparun begon om 5:00 's morgens, toen de wekker ging op Texel. Uiteindelijk begon mijn eerste Roparun uit Frankrijk pas echt om 20:18. In de tussentijd waren we naar Clastres gereisd, 100 kilometer boven Parijs, naar het lokale circuit. Onderweg had ik vooral bijgeslapen en was ik tussendoor even wakker geworden voor een puddingbroodje en een kopje thee in België. Op het circuit hadden we ons klaargemaakt voor onze tocht. Dit keer mocht het andere team (lees: team B) starten met de eerste etappe. De teams wat gehusseld, maar maat Arnold en ik werden niet gescheiden. Wel was het voor het eerst dat we zonder Rinie op pad gingen. Zij had de eer om dit jaar te mogen starten als loper in het andere team en ging samen met Gaime, de twee Peters, fietsers Emile en Stefanie op pad. Frits en Denise haakten iets later aan met de kleine bus.

Laat op gang

Het was mijn eerste Roparun die echt vanuit Frankrijk startte en ik was niet de enige in het team. De laatste jaren waren we in Nederland gebleven in verband met corona en daarvoor was er een aantal keer gestart in Duitsland. Dit is echter de basis van de Roparun, dus bijzonder om een keer mee te maken.

Vanaf het circuit gingen wij met het basiskamp (de bus van Texeler) op pad naar de volgende stop: Saint Quentin. Het punt waarop ook voor ons team (lees: team A) de Roparun echt zou starten. Eerst hadden Ans, Leen en Gea voor ons echter nog macaroni bereidt, want op een lege maag kun je niet lopen. Ik ging op pad met Rick, Louise, Arnold, fietsers Jan-Nico en Marian en Ed en Eduard in de bus. De lopers hebben de volgorde bepaald op van oud naar jong, dus ik was als laatste aan de beurt. Om 20:18 startte dan ook mijn eerste kilometer.

De eerste kilometers vlogen erop, hoewel de heuvels in Frankrijk mij wel tegenvielen. Ik had het gevoel dat wij alleen maar moesten klimmen. Soms kwamen we ook door een dorpje of stadje. Speciaal was de doorkomst in het dorpje Bertry, waarbij men zelfs de Erasmusbrug hadden nagebouwd. Rick en Arnold wisselden hier elkaar af. Rond een uur of 1 in de nacht zat onze etappe erop. Team B mocht ons richting België loodsen.

De Muur

En zo wordt je wakker in België voor weer een etappe met vele hoogtepunten. En dat bedoel ik letterlijk en figuurlijk. Om 6 uur 's morgens liepen we ergens in Vlaanderen en mochten we een stukje run-bike-runnen. Rick zijn kilometer hardlopen startte hier en wij stapten op de mountainbike. In het dorpje ging het wel direct omhoog, maar er ging nog geen belletje rinkelen. Na de eerste bocht ging het nog meer omhoog. De bocht erna weer. Ik kon nog lekker doortrappen, terwijl we al een aantal lopende fietsers tegenkwamen. De bochten erna werd het alleen maar steiler. Ik kon nog terugschakelen en deed dat. Geen goed idee, want voor ik het wist trapte ik door de versnelling heen en lagen mijn edele delen op de stang. Even ademhalen en vervolgens maar wandelend met de fiets omhoog. De meeste fietsers konden al niet meer verder. Inmiddels was het lampje gaan branden: dit was de Muur van Geraardsbergen. Deze beklimming is bekend uit de Ronde en ook hier stappen de profs soms af. Op het einde kon ik weer opstappen en doortrappen tot de top. Bovenop een mooi kapelletje, waar we even naar binnen zijn gegaan. Daarna mocht Arnold de afdaling beginnen en mocht ik hem afmaken. Dit waren ook de enige kilometers naar beneden. De rest van de etappe mocht ik de kilometers omhoog maken. Pfff! We hadden het weer licht zien worden. De etappe finishte uiteindelijk net buiten Aalst. Arnold liep het laatste stukje, waardoor ik de volgende etappe mag beginnen.

Door zonnig Antwerpen

Het andere team had aardig de sokken erin, waardoor we niet heel veel geslapen hebben. Rond 9:00 uur waren we binnen en om 13:00 konden we weer aan de bak. Daarnaast moet je tussen je etappes door ook nog eten, masseren en even schone kleding aantrekken. En slapen doe je vooral in een rijdende bus, waarbij je hoopt dat chauffeurs Harry en Hans niet te veel slingeren. Wij als lopers zijn echter de luxepaarden van het team. We worden namelijk volledig verzorgd door de mensen uit ons basiskamp. Eigenlijk is het net een all-inclusive vakantie.

De derde etappe voerde ons door een redelijk vlak gedeelte van België. Het was prachtig mooi zonnig weer. We kozen ervoor om snel gezamenlijk op de fiets door te gaan. Hoogtepunt van de etappe was de doorgang door Antwerpen. Eerst een stuk langs de andere kant van de Schelde en daarna via de Sint-Annatunnel onder het water door. Even de held uitgehangen, aangezien Marian niet met haar fiets op de houten roltrappen durfde. Daarna door het centrum. Veel bekende plekken, aangezien het de derde keer binnen een jaar was dat ik door deze stad liep. Wel veel stoplichten! Onderweg naar Brasschaat sloeg het weer om. Het werd frisser en donkerder en zelfs code geel. In het dorp van Jean-Marie Pfaff brak de hemel open en werden we getrakteerd op hoosbuien. Zeiknat waren we, maar heel koud was het ook weer niet. Zonder het te weten waren we zelfs Nederland al binnen geslopen. Lekker gelopen tijdens deze langste etappe die eindigde in Zundert. Vanaf hier worden ze alleen maar korter...

Een zere knie

In Zundert stond de warme maaltijd weer voor ons klaar en konden we weer even bijkomen van onze inspanning. Veel tijd om te herstellen was er echter niet, want 3,5 uur later mochten we alweer aan de slag. Het andere team had een korte etappe, waardoor wij de zonsondergang nog konden meemaken.

Mijn knie voelde voor aanvang van deze etappe echter niet top, maar hopelijk zou de tape van Corrien wonderen doen. Ik mocht starten bij een boerderij in Dongen, onze rustplaats en de eerste kilometer moest ik even op gang komen. De doorkomst in Dongen was superleuk. Het klapstuk van de etappe moest de doorkomst in Breda worden, dachten we. Na een paar stintjes werd de pijn in mijn knie echter erger. Mezelf op gang trekken was pijnlijk, maar alle stappen daarna ook. De etappe bevatte daarnaast redelijk veel run-bike-run en ook fietsen begon pijnlijk te worden. De doorkomst door de stad Breda bleek er niet zijn, maar op sommige plekken stonden gelukkig wel enthousiaste supporters. De lokale atletiekvereniging had zich echter wel uitgesloofd en zo liepen we onder begeleiding van Mon Amour (van BZN) een soort ereronde op de atletiekbaan. Saillant detail was overigens dat het bier in deze atletiekkantine rijkelijk vloeide.

Soms kon ik nog wat genieten, maar het was vooral ook pijn verbijten. Per sprintje werd het erger en dus besloten we Maikel te bellen om te overleggen. Deze etappe wilde ik niet verzaken, maar de kans was klein dat ik de volgende zou starten. En dus werd er een plan B gesmeed. Plan B bevatte Gea als joker. Zij ruilde de catering in voor de hardloopschoenen. Zelf eindigde mijn Roparun dus in Etten-Leur. De laatste kilometer was zelfs wat emotioneel. Ik wist dat dit hem was. Na de etappe even lekker (koud) douchen bij de lokale tennisclub en de knie in het ijs. Vervolgens nog een massage van Jan en toch maar gewoon slapen. Dit was ondanks de teleurstelling geen probleem.

Chef Knakworsten

Team B had een mooie etappe gelopen, waarbij ze in Sprudel werden opgewacht met branders van een luchtballon. Ook hadden ze een feestelijke doorkomst in Ossendrecht, maar ook een gedenkmuur in Bergen op Zoom. Op deze muur van gele spandoeken staan veel namen van geliefden die de deelnemers ontvallen zijn.

Zelf was ik er natuurlijk bij om mijn team uit te zwaaien voor etappe 10, een korte etappe. Daarna nog even de ogen dicht tot Dinteloord, mijn eigenlijke eindbestemming van deze Roparun. Omdat ik om 16:50 op het vliegtuig stap naar Seattle was het onzeker of ik de finish op tijd ging halen. Uiteindelijk bleek dit ook te kloppen. Aangezien Gea aan het lopen was, probeerde ik Ans en Leen te helpen in de catering. Ik werd gebombardeerd tot Chef Knakworsten. In Dinteloord startte de laatste etappe. Een etappe, waarbij uiteindelijk alle lopers een groot gedeelte samen fietsen en lopen tot de finish. En aangezien de Roparun in Rotterdam en omstreken enorm leeft is dit ook een speciale etappe met mooie doorkomsten en bijzondere ontmoetingen.

De finish in zicht

Met de niet-lopers (en niet-fietsers) reisde ik via Vijfsluizen naar de finish onder de Erasmusbrug. De finish zelf maakte ik niet meer mee, maar toch blij om er even geweest te zijn. Nu gauw in de trein en in het vliegtuig. Dat is de volgende uitdaging. Gelukkig hebben we extra beenruimte erbij geboekt. In de trein kon ik mooi de binnenkomst van het team volgen op mijn telefoon. Toch een bijzonder moment. We hebben het weer geflikt. De Roparun 2024 zit erop. Trots op het team en de prestaties. Het blijft een bijzonder evenement met een bijzonder doel. Het blijft mooi om allerlei mensen langs de kant te zien staan en te klappen voor jou. In drukke steden, maar ook op verlaten weggetjes in de middle of nowhere. In Frankrijk, in België en in ons eigen land. In het vliegtuig ben ik de enige die met z’n hoofd bij de Roparun is. Nu eerst maar even de ogen dicht en herstellen...

Verslag: Ivo Huizinga
Foto's: Leden Roparunteam Texel